مباد آنکه عبای تو یک کنار بیفتد

میان راه، تن تو بی اختیار بیفتد

تو را خمیده خمیده میان کوچه کشیدند

که آبروی نجیبت از اعتبار بیفتد

دگر غرور تو را چاره جز شکسته شدن نیست

اگر محاسن تو دست این سوار بیفتد

توقع اثری غیر آبله نتوان داشت

مسیر پای برهنه ت اگر به خار بیفتد

چه خوب شد که لباست به میخ در نگرفت و ...

چه خوب شد که نشد پهلویت ز کار بیفتد

اگر چه سوخت حریمت ولی ندید نگاهت

ز گوش دخترکان تو گوشوار بیفتد

هنوز هم که هنوز است جلوه های تو جاریست

که آفتاب، محال است در حصار بیفتد

علی اکبر لطیفیان

چه زود این روزها سپری می شود.

و چه فرصت ها کم است برای گریستن...

دلیل گریه هایمان زیاد است.

یکی از دلایل گریه این است که شخصی که مصیبت دیده، بزرگ و والا مقام باشد.

پروردگار عالم و پیامبرش حکم نموده اند با شخص بزرگ، بزرگوارانه رفتار نماییم.

پیامبر جامه ی خود را برای عدی بن حاتم، بزرگ کفار پهن نمود و جانشین بلافصل ایشان، امیرالمومنین(ع) از برداشتن زره عمرو بن عبدود خودداری ورزید و عریانش نساخت.

در اسلام حتی از فروش دختران پادشاهان در بازارها، نهی شده...

اینک به سوی حسین نظاره کنید.

آیا نباید بر حسین گریست به هنگامی که ناجوانمردانه حرمتش را شکستند و جامه اش را ربودند؟

آیا نباید بر حسین گریست به هنگامی که یادمان می آید خواهران و زنان و دخترانش را در معرض فروش گذاشتند و به اسارت بردند، آن هم در مملکت اسلامی؟!

اگر فردی که بسیار نیکو صفت باشد از دنیا برود، هر کسی که آشنایی هرچند مختصری با او داشته باشد، بر او گریان می شود.

حال تو که حسین را بیشتر از مختصر شناخته ای ببین که صفات اربابت چگونه با مصیبت هایش تطابق دارد و آنگاه برای عشق و جنونت، اباعبدالله، اشک بریز.

یکی از صفات برجسته ی حسین، ذکر گفتن ایشان از روز ازل تا به هنگام حمل توسط بانوی دو عالم و در هنگام ولادت و کودکی و جوانی و پیری است.

و حتی ذکر و قرآن خوانی ارباب در بالای نیزه از صفات بی نظیر ایشان است.

شما به من بگوئید: آیا چگونه می شود همچون یزید و ابن زیاد بر لب و دندان حسین خیزران می کوبند؟

صفت دیگری که ارباب داشت این بود که حاضر به شکستن دلی نبود.

مصداقش همان داستان وضوی مرد بادیه نشین است.

چقدر بر حسین گران بود که او را خطاب قرار دادند که نماز از تو قبول نمی شود.

ای نادان! به خیال خام خود نماز حسین، خون خدا قبول نیست و نماز چون تو زنازاده ای مقبول است؟

اف بر تو!

بخشندگی صفتی برجسته است که حسین در حد اعلای آن را داشته...

بذل می کرد قبل از آنکه از او بخواهند.

اما در صحرای کربلا او خواست.

او التماس کرد.

برای خودش نه...

برای نکشتن نه...

برای اسارت نبردن خاندانش نه...

برای سیلی نزدن به سه ساله اش نه...

برای زنجیر بر گردن زین العابدینش انداختن نه...

برای زینب و سکینه و هر کس دیگری نه...

او برای اصغرش التماس کرد.

برای نوزاد شش ماهه ای که تشنه بود و در حال مرگ...

فرمود او خواهد مُرد لیکن جرعه آبی بدهید تا تشنه کام جان نسپارد.

آب که ندادند هیچ، تیر سه شعبه زدند.

روایت شده سر علی اصغر به روی زمین پرت شد.

ساده اش را که خودمان تجسم کنیم و نرمترش کنیم تا دلمان کمی آرام بگیرد، این می شود که سر بر پوست آویزان شد.

صفت دیگر حسین ما، حیا و خجالت ایشان است.

او از کمی بخشش به مستمندی خجالت می کشید.

پس چگونه بود حال ارباب به هنگامی که دختر کوچکش از او طلب آب کرد؟

و چگونه بود حال حسین به هنگامی که نتوانست خود را به بالین قاسم که او را فرامی خواند، برساند؟

چه بسیار صفاتی که ارباب ما داشت و چه بسیار مصیبت هایی که تطابق دارند با این صفات...

آیا نباید بر چنین انسان نیکو صفتی گریست؟

گاهی می شود که کسی اشک می ریزد.

ناخودآگاه اشک تو نیز روان می گردد.

با گریه ی او تو هم گریه ات می گیرد.

این روزها، روزهای همین گریه هاست.

کنار کسی نشسته ای که از شنیدن غم ارباب صورتش غرق در اشک است.

شاید روضه به دلت ننشسته باشد ولی گریه ی او تو را به گریه می اندازد.

حال به من بگو که آیا نمی خواهی هم نوا با پیامبر، بر حسین گریه کنی؟

آیا از یک میخ هم کمتری؟

تعجب نکن!

میخ کشتی نوح بر حسین خون گریست.

دل تو مگر از سنگ است که چشمانت خیس نگردد؟

مگر نه اینکه در روز عاشورا هر سنگی را که بلند می کردی از زیرش خون تازه روان بود.

از پیامبر پیروی نمی کنی از میخ و سنگ پیروی کن و برای ارباب لااقل دو قطره اشک بریز.

رقت قلب و دلسوزی دلیل دیگری برای گریستن است.

آیا اگر بشنوید که انسانی را سر بریده اند و زنان و کودکانش را به اسارت برده اند، دلتان به درد نمی آید؟

حتی اگر بشنوید که با انسان گنهکاری چنین کرده اند اندوهگین خواهید شد.

حال حسین خود می فرماید: آیا من کسی از شما را کشته ام، و یا مالی از شما به ناحق گرفته ام و یا دین و آیینی را دگرگون ساخته ام؟

ای یعنی نهایت بی گناهی...

و من می خواهم اینجا برایت بگویم که دلت برای ارباب به درد بیاید.

تنها سر بریدن نبود.

تنها به اسارت گرفتن نبود.

ما چه اندک می دانیم از عاشورای سال شصت و یک...

حسین را به هر شکل ممکن که بود کشتند.

سالها با خود فکر می کردم به هنگام حمله به خیمه ها و آتش زدن چادرها و ترساندن اهل حرم با دواندن اسب ها در محل خیمه ها، آیا می شود که کودکی و یا حتی زنی، از ترس جان نسپرده باشد؟

چندی پیش فهمیدم کودکی در بین خیمه ها از ترس، جان سپرده...

ملعونی با اسب او را ترسانده بود.

فهمیدم دو کودک در زیر سم اسبان جان سپردند.

فهمیدم به خیمه ها که آتش زدند زن ها و کودکان سوخته اند.

نمی دانم کسی از این سوختگی ها جان داده یا نه...

خودم که می گویم امکانش هست چرا که روایت است هشتاد و چهار زن و کودک در خیام بوده و زینب آن ها را از خیمه خارج ساخته...

کمی که فکر کردم دیدم چگونه می شود خیمه ها آتش بگیرد و زینب در ثانیه ای همه ی این تعداد را خارج سازد بدون آسیب رسیدن به کسی...؟

بعد هم که فهمیدم هر کسی هم که نسوخته باشد عقیله ی بنی هاشم و امام زین العابدین به طور حتم سوخته اند.

دلیلش واضح است.

امام عزیز ما بیمار در خیمه افتاده است و نای برخاستن ندارد.

خیمه ها را آتش زده اند و زنان در بیابان ها سرگردان و هراسان هستند.

زینب مصیبت دیده امامش را تنها نمی گذارد.

به خیمه ی آتش گرفته ی سجاد داخل می شود و بیرون می آید.

او را به روی زمین می کشد.

بیرون می آید.

انگار منتظر کمک است.

داخل می شود.

شعله های آتش مگر می شود که به رخساره ی زینب آسیب نرسانده باشد؟

مگر می شود بدن بیمار امام نسوخته باشد؟

زینب هم مانند مادرش سوخت.

ای فدایی حسین!

تن ما بیمه ی اشک هایمان بر حسین شده...

آتش جهنم بر آن اثر ندارد.

اما بیایید برای سوختن زینب و سجاد در میان شعله های خیمه، در عزاداری حسین بسوزیم.

بیایید از نای دل چنان اشک بریزیم که سوختگی دلمان را همه بفهمند.

بیایید با دل سوخته، اشکی را روان سازیم نه برای رهایی از آتش جهنم و نه برای اینکه از این دل سوختگی نفعی به خودمان برسد بلکه برای حسین و مصیبت حسین که واقعا دل را به آتش می کشد.

بیایید در دلمان خیمه ای برپا کنیم.

از همان خیمه های عصر عاشورا...

از همان خیمه های آتش گرفته...

از همان خیمه هایی که صدای العطش از آن بر می خواست.

با دلی که در آن خیمه ی سوخته ای هست بگو العطش...

العطش حسین...

عطش ما جرعه آب نیست.

عطش ما عشق توست.

عاشورا نزدیک است...

تا کنون از منشاهای درونی اشک بر ارباب گفتیم؛ لیکن گریستن بر ارباب منشاهای بیرونی هم دارد.

باید برای این منشاهای بیرونی چشم سر و چشم دلت با هم یک صدا شوند.

دیدن شبح و سایه ی حسین در عالم اشباح و فراتر از آن در عالم قدس باعث گریه می شود.

حضرت آدم تا که در عالم ذر، شبح حسین را دید و خداوند روضه ی او را به صورت مثالی نشانش دادف به پهنای صورت اشک ریخت.

ابراهیم خلیل الله، در هنگام نگریستن به ملکوت آسمان ها و زمین، چشمم به شبح های پنج گانه ای افتاد.

به خامس آن ها که نگاه کرد، اشک ریخت.

شنیدن نام حسین دلیل بیرونی دیگریست که باعث اشک می شود.

ارباب ما فرمود: با شنیدن نام من، زن و مرد مومن بر من می گریند و من موجب اشک هر مومن و مومنه ای هستم.

به زبان آوردن نام حسین هم دلیل گریستن بر اوست.

این روزها چقدر با شنیدن نان حسین اشک می ریزی؟

چقدر با حسین حسین گفتن، دلت غمگین می شود؟

نگاه کردن بر حسین اشک آور است.

همچنان که پیامبر و امیرالمومنین با دیدن حسین به پهنای صورت اشک می ریختند؛ گویی مصیبت های حسین را که در صحرای کربلا بر او وارد می شود را با چشم می دیدند.

دلیل بیرونی دیگری که باعث اشک بر حسین می شود...

دلم نمی آید بگویم نکند کسی باشد که کربلا نرفته باشد و بخواند.

بخواند که با نگاه به ضریح زیبای ارباب، ناخودآگاه اشک ها چون سیلاب روان می گردد.

چقدر دلم تنگ حرم شده است.

این روزها چراغ سرخ رنگی به نشانه ی عزا داخل ضریح روشن است که با دیدنش می خواهی به فریاد واحسیناه سر بدهی و بر سر و سینه بزنی.

چه کسی می تواند پایین پای ارباب، درست همان قسمت شش گوشه را بنگرد و اشک نریزد؟

هر که هم که ندیده است، آنقدر وصفش را شنیده که ندیده هم اشک می ریزد.

نمی دانم برای کدام گروه دل بسوزانم.

برای آنان که رفته اند و دیده اند و هر لحظه چون شمع در عشق پروانه ی هستی بخش خویش می سوزند، یا آنان که هنوز به انتظار نشسته اند تا ارباب گوشه چشمی کند و کربلایی شوند و آن ها هم به خیل سوختگان عشق بپیوندند؟

بوسیدن و در آغوش گرفتن حسین، یکی از دلایل بیرونی اشک بر اوست.

پیامبر حسین را بوسه باران می کرد.

او را در اغئش می کشید و انگار که دیگر او را نخواهد دید، از چشمان مبارک خود قطرات اشک را فرو می ریخت.

حسین با زبان کودکانه ی خود می پرسید: این بوسه ها و اشک ها برای چیست؟

حسین همان روزها فهمید دلیلش چیست و در عاشورای سال 61 به چشم خود دید که جایگاه بوسه های پیامبر چگونه اماج تیر و نیزه و شمشیر می شود.

ارباب ما حسین، آن روزها نظاره کرد که پدربزرگ پیشانی اش را بوسه می زد و در عاشورا دید چگونه با تیر دستش را به سر می دوزند و سنگ بر پیشانی اش می زنند.

ارباب ما حسین، آن روزها نظاره کرد که پدربزرگ قلب او را می بوسد و در عاشورا دید که سه شعبه ی حرمله قلبش را تکه تکه می کند.

ارباب ما حسین، آن روزها نظاره کرد که پدربزرگ بر لب و دندانش بوسه می زند و در عاشورا دید که لبهایش از عطش خشکید و در مجلس یزید و ابن زیاد با خیزران دندانهایش را خرد کردند.

ارباب ما حسین، آن روزها نظاره کرد که پدر بزرگ مکرر زیر گلویش را می بوسد و اشک می ریزد و در عاشورا...

نه!

این بار زیر گلوی حسین را رها کردند.

به قفایش حمله بردند و ...

12 ضربه...

خنجر نمی برید.

انگار خداوند هم دلش نمی خواهد کار حسین تمام شود.

عزرائیل را که برای قبض روح فرستاد، احساس عجز کرد و برگشت.

دلم می دانی چه می گوید؟

خداوند هم برای قبض روح حسین طاقت نداشت.

اما ضربه ی دوازدهم...

بر اثر ضربات قبلی خنجر کند شده...

اینک موقع بریدن سر، خنجر آزاردهنده می برد.

سر را ناصاف می برد.

شبیه کنگره...

یا حسین!

بعدها وقتی خواستند سر را به نزد یزید بفرستند، ابن زیاد دستور داد آن را مرتب نمایند.

مقراض آوردند.

واحسیناه!

اهل معنا گرفتند آن چه را که می خواستم بگویم.

سر را بریدند و رفتند.

بدن را تا توانستند زخم زدند.

دلم می گوید در عالم بالا، لب های پیامبر رحمت با هر اثر ضربه ی شمشیر که بر حسین می خورد، زخم می شد؛ گویی که این ضربات بر لبان حضرت ختمی مرتبت می نشیند.

شب بود و زینب آمد و باز هم لحظات عاشقی...

هر چه بر بدن حسینش نگریست جایی را ندید تا ببوسد.

یادش آمد که مادر وصیت کرده در کربلا زیر گلوی حسین را ببوسد و او اکنون می خواست به بهترین وجه ممکن چنین کند.

لب های خود را به روی رگ های بریده گذاشت.

الله اکبر...

موهای خود را به خون گلوی حسین آغشته نمود.

با تمام ناتوانی خود بدن را کمی بالا آورد و فرمود:

اللهم تقبل هذا القربان.

ای فدایی حسین!

در این روزها بسیار دیده می شود که مردم نذورات خود را بین هیئات و دسته جات تقسیم می کنند.

یکی از این نذورات قربانی کردن گاو و گوسفند و شتر است.

قبل از نوشتن این مطلب، در خیابانی قرار بود گاوی سر بریده شود.

ایستادم.

دست و پای حیوان را بسته بودند.

قصاب با چاقویی تیز سر او را برید.

از داغی خون حیوان و سردی هوا، بخاری از گلویش بیرون می آمد.

متعجب بودم که چرا حیوان دست و پا نمی زند.

دیدم چندین نفر دورش را احاطه کرده اند.

بعد از کمی طناب ها را بریدند و حیوان چنان و دست و پایی می زد که هر کس در اطرافش بود ضربه اش به او اصابت می کرد.

بعدش را هم ندیدم که پوستش را می کنند و دست و پایش را جدا می کنند و ...

لحظه ی بریدن سر حیوان در ذهنم لحظه ی بریدن سر ارباب مجسم شد.

با خنجری که کند شده...

آن هم از قفا...

دردی که حیوان می کشید و صدا می زد لحظه ای را برایم مجسم کرد که ارباب ما هم چقدر درد می کشید ولی آرام بود و زیر لب از خدا درخواست می کرد از او راضی باشد.

دست و پای بسته ی حیوان که موجب عدم تحرک او می شد دلم را خیلی ریش کرد.

در ذهنم ارباب را تجسم کردم.

چنان بر سینه اش نشسته بود که نفس بالا نمی آمد و دست و پای ارباب تکان نمی خورد.

وقتی هم که دست و پای حیوان را گشودند و ناگهان شروع کرد به جان دادن به یاد لحظه ای افتادم که آن ملعون سر را برید و بلند شد.

همه اش جلوی چشمم مجسم می کنم که ارباب چگونه دست و پا زد؟

آخر بعد از بریدن سر، به دلیل فواره زدن خون از رگ های گردن به ناگاه گردن بالا می آید و محکم به زمین می خورد.

یا الله!

با حسین ما چه کردند؟

او را به مراتب شدیدتر از سر بریدن یک حیوان، سر بریدند.

و او را به مراتب شدیدتر از جدا کردن دست و پای حیوان، مثله کردند.

انگشتر را با انگشت بردند.

آیا به راستی نباید بر چنین مصیبت هایی اشک ریخت؟

عاشورا نزدیک است...